15-09-2014

 

Op tijd er uit want er moet nog een hoop gebeuren voordat we kunnen vertrekken.

 

Al die laatste spulletjes zoals toilettasjes en flesjes water die nog in de koeling liggen. Spullen die je onderweg nodig hebt of gebruikt zoals Garmin, camera e.d. maken dat we twee keer heen & weer moeten. Uiteindelijk leveren we de sleutel in en zijn we klaar voor vertrek.

 

Het oorspronkelijke plan was om via de kust terug te rijden, maar ik heb daar gisteren een alternatief op gemaakt. Langs de kust is het toch wat drukker, met vooral toeristen die heel veel van het uitzicht willen genieten. Omdat de weg dwars door de bergen vanaf Andorra zo mooi was heb ik nu een soort parallel weg uitgezocht die net langs Andorra loopt en eindigt richting Toulouse.

 

Als camera heb ik nu voor de Contour gekozen, die aan de zijkant van mijn helm zit. Het beeld is zoals verwacht iets minder scherp (met name de lichtinstelling is van mindere kwaliteit) maar zo goed als trillingvrij. Ik ga er vanuit dat ik straks voldoende opnames heb om een goede weergave van onze trip te kunnen maken.

 

Bij vertrek geeft de Garmin aan dat we een kleine 1700 kilometer voor de boeg hebben, uiteraard is dat niet de kortste weg, maar hopelijk wel een van de leukste.

 

Het eerste deel vanaf Estartit rijden we een deel via dezelfde weg als dat we  vorige week hierheen zijn gereden. Na zo’n 140 kilometer vind ik het even mooi geweest en heb trek in koffie en een andere zithouding.

 

 

Tot nu toe is de weg vooral glooiend en wat tam bochtenwerk. We staan nu aan de voet van de bergen en gaat het echte werk beginnen.

Behalve dat niet altijd goed overzichtelijk is waar de weg zich vervolgt, of dat je een goede inschatting kan maken van de scherpte van de bocht, is er nog iets waar je hier goed rekening mee moet houden.

 

 

Er staan heel veel borden met de waarschuwing voor runderen op de weg, net zoals bij ons met die herten die soms volgens de onderborden wel vijf kilometer verspringen. J. Helaas blijft het hier niet alleen bij een waarschuwingsbord maar kom je ze werkelijk midden op de weg tegen. Soms is er al een extra aankondiging op de weg zichtbaar, in plaats van een grijzig wegdek zie je de kleur steeds meer geel/bruin worden.

 

 

Ondertussen gaat de weg die we rijden steeds meer lijken op een achtbaan. Het grootste verschil is dat je hier geen kaartje hoeft te kopen en het lijkt alsof er geen einde aan komt.

 

Op een zeker moment zie ik op de Garmin dat de weg die wij rijden slingerend links van ons beneden uitkomt. Als we stoppen geef ik een camera aan Caroline om vooruit te rijden en van beneden af te filmen, terwijl ik filmend naar haar toe rijd.

 

Zo gezegd, zo gedaan.

 

Juist op het moment dat de communicatieset vanwege de afstand wat begint te kraken hoor haar zeggen: “En moet ik dan rechts of links af”?

Terwijl ik uitzoom op de navigatie valt de verbinding weg. Waar ik dus geen splitsing had verwacht is ‘ie er wel. Lijkt mij dat Caroline op de kruising staat te wachten dus rij ik er ook maar heen, als ik daar aankom is er niets, niemand en geen Caroline te bekennen.

 

Omdat we volgens de route naar rechts moeten, rij ik snel die kant op en verwacht haar snel in te halen, jammer dan. Na een minuut of 10 flink doorrijden heb ik de Majesty nog steeds niet in het vizier en moet concluderen dat ze waarschijnlijk de andere kant op is gegaan.

 

Als ik terugkom bij de kruising staat ze daar inderdaad op mij te wachten. Ze was linksaf gegaan en omdat het best wel lang duurde is ze maar gedraaid om te wachten waar we elkaar zijn kwijt geraakt. Dat werkte vroeger als kind, en nu nog steeds.

 

 

We stoppen diverse keren voor een fotoshoot en als we in de middag een stadje inrijden zien we een klein restaurantje waar we wat eten.

Als we weer opstappen en doorrijden is helaas zichtbaar dat we het leukste hebben gehad. Er komen nog wel genoeg leuke stukje maar dat we het pretpark uit zijn is mij wel duidelijk.

 

Toch komt er nog een stuk weg waar we na drie haarspeldbochten bijna recht boven het punt uitkomen waar we op dat moment staan. Ik geef de camera nogmaals af en Caroline stormt op de Majesty naar boven. Als ik zie dat ze boven is aangekomen begin ik te rijden en dat wordt, neem ik aan,  haarscherp vastgelegd. Als we later op de dag in de hotelkamer zitten en ik dit stukje film mis, blijkt dat Caroline wel met de camera aan mij in beeld had, maar vergeten was om het opname knopje in te drukken. Huilen

 

Omdat de brommers nogal zwaar beladen zijn moet je een beetje opletten hoe je parkeert. Of je krijgt hem niet op de midden bok, omdat je achterkant omhoog staat, of je krijgt hem er niet vanaf, omdat je voorkant bergop staat. Een enkele keer wordt daar onvoldoende aandacht aan gegeven. Knipogen

 

 

Vooraf heb ik een inschatting gemaakt waar we ongeveer zouden eindigen. Omdat het wel handig is een prijs idee te hebben van de overnachting en niet te hoeven stoppen bij hotels van honderd euro of meer, heb ik twee hotelnamen onthouden in de buurt van Foix. Dat is iets onder Toulouse.

 

Als we Foix naderen is het nog redelijk vroeg en we besluiten nog een stukje door te rijden. Ik kan nu al zeggen dat we daar best spijt van gaan krijgen. Als we namelijk een goed uur later op zoek gaan komen we bij de eerste twee hotels bedrogen uit. Die zijn gesloten en alleen nog actief als restaurant. Nu moeten we nog wel wat eten, maar hebben liever eerst een onderkomen voor de nacht. Poging drie en vier zitten vol en inmiddels valt de schemering in.

 

Net als ik visioenen krijg van clochards en al op zoek ben naar een brug, zien we hotel Residence. Receptie is nog bemand en men spreekt prima Engels. Kamer is vlot geregeld en dan blijken het een soort barakken te zijn met elk een kamer of 20. Deze worden veel verhuurd aan tijdelijk personeel dat werkzaam is in de grote nabijgelegen fabriek van Airbus. De kamer is meer een soort appartementje met beneden woon- en keuken-gedeelte, en op een soort vlierinkje is het slaapgedeelte.

 

 

Helemaal prima alleen is de temperatuur bovenop de vliering zeker boven de 30 graden. De aanwezige airco krijg ik niet aan de gang en dus terug naar de receptie, waar men net wilde sluiten.

De man loopt mee en zal even voordoen hoe een en ander werkt. Maar ook hij kon het niet winnen van een eenvoudig apparaat. Wisselen van batterijen, de afstandsbediening van de buren, niets hielp. Uiteindelijk hebben we een kamer op de andere hoek gekregen nadat hij heeft gecheckt of daar wel alles werkte.

Met z’n drieën de hele handel opgepakt en verhuist, en konden we exact 22.00 noteren dat we op de kamer waren gearriveerd.

 

Door de late aankomst en doordat je dan toch nog een paar dingen wil en moet doen ging het licht pas uit tegen 02.00.

 

 

 

 

 

 

 

Maak jouw eigen website met JouwWeb