Heerlijk gesnurkt en bij het ontwaken alles al snel ingepakt. Dan nog even echt wakker worden op het balkon, voordat we naar beneden gaan.

We hebben geen ontbijt bij de kamer genomen maar kunnen beneden bij de bar wel koffie en thee krijgen en een paar losse broodjes kopen. We nemen nog een paar verpakte cakejes mee voor onderweg en daar gaan we voor de laatste etappe.

Het uiteindelijke reisdoel is gisteravond bepaald op Estartit. Omdat het er nog even op leek dat onze zoon een paar dagen zou komen via Barcelona, hadden we ons een beetje gericht op Llorett de Mar. Helaas voor ons gaan werk en meisje voor paps en mams, maar daardoor is voor ons de noodzaak om een paar kilometer zuidelijker te gaan, niet meer aanwezig.

Voordat we de grensovergang passeren maken we nog even een tankstop en vullen tot de rand. Voor de prijzen die ze hier rekenen voor een liter Euro95 ben je bijna in staat om ook over de rand te vullen.

Kort nadat we Andorra hebben verlaten rijden we in een politiefuik. De hele weg is afgezet en alle auto’s worden nauwkeurig geïnspecteerd. Om eventuele problemen te voorkomen zet ik bij het aansluiten in de rij mijn camera uit en draai de lens naar achteren.

Al snel lijkt het er op dat ze naar een persoon zoeken, en wij voldoen blijkbaar niet aan het profiel van de gezochte. Er wordt naar ons gewezen en we mogen meteen doorrijden.

We rijden nu van noordwest naar zuidoost door de Pyreneeën. Dat betekend dat er werkelijk geen eind komt aan het slingeren van links naar rechts en naar boven en naar beneden en visa versa, HEERLIJK!

We maken verschillende stops. Soms onderbreekt dat weliswaar het geweldige rijden maar ook de uitzichten zijn schitterend. Als we na zo’n stop wegrijden volgt er een stel dat ook met de motor daar een kodakmomentje beleefde.

Ik rij een stukje vooruit en al na een paar minuten is er weer zo’n stopplaats iets kleiner dan de vorige, net na een paar leuke bochten. Ik bedenk dat het een mooi plaatje kan zijn als ik de motor draai en Caroline film, terwijl zij daardoor heen naar mij toe zigzagt.

Ik rem, schuin kort af, sta stil en mijn motor kantelt en ik laat ‘m zo zacht mogelijk neerkomen terwijl ik opzij stap. Het is er dus toch een keer van gekomen, niet gevallen maar hij ligt wel.

Ik verwonder mij op dat moment over twee dingen:

A             niet gevloekt of andere termen gebruikt die niet in ieder gezelschap kunnen worden uitgesproken.

B             Hoe kon dit gebeuren en hoe voorkom ik dat het me nog eens overkomt?

Het motorstel van de vorige sightseeing plaats stopt 10 seconden later naast mij, direct gevolgd door Caroline. Ik sla zijn aangeboden hulp af en bedank hem, dat kunnen we met z’n  tweeën vast ook wel.

Met een één twee staat de FJR weer overeind, en bekijk ik het resultaat. Conclusie, Mijn FJR is val bestendig. Niet dat ik ‘m voor de fun nog eens wil neerleggen, maar op een paar krasjes na op de rechterzijkoffer is er niets beschadigt.

Hoewel het toch al een voldongen feit is maakt de minuscule schade de acceptatie wel makkelijker. Moet er niet aan denken dat kuip, tank of uitlaat flinke schade zou hebben.

Als ik later op de dag de beelden terugzie (inderdaad, de camera liep gewoon door en filmt ook verticaal) blijkt al snel de oorzaak.

Omdat ik slechts kort voorlag op Caroline moest het even snel. De draairuimte was erg beperkt, en als je in een korte bocht afschuint, iets teveel je rem raakt sta je stil.

En schuine, stilstaande motoren vallen nu eenmaal om, dat heeft iets met natuurwetten te maken.

En als zo’n FJR met volle bepakking eenmaal gaat hou je het echt niet meer tegen.

Zoals al eerder opgemerkt, het is een kwestie van je koppie er bij houden en dat lukt geweldig als je aan het rijden bent op wegen als hier, maar ongemerkt lijkt het concentratievermogen flink te dalen als je met minder spannende zaken bezig bent. Of ik die les nu heb geleerd? De tijd zal het leren.

Oh ja, ook niet onbelangrijk. Zelf heb ik helemaal niets, noppes, nada, en we gaan weer snel verder met waarmee we bezig waren, motorrijden in de bergen.

Omdat er langs de weg hier niets is waar je iets kan bestellen zijn de meegenomen cakes al lang op en ook de flesjes water zijn bijna leeg. Als we dan eindelijk in een dorpje dat niet is dichtgeplakt met oude el Pais, een cafetaria langs de weg zien stoppen we direct.

Zoals op de foto te zien waren we niet de enige met dorst.

Nadat de koffie behoefte weer op het normale niveau staat haalt Caroline nog een paar flesje in de naastgelegen supermercado voor onderweg.

Naarmate we de kust naderen neemt het percentage bochtenwerk gestaag af en nadat we dagen zijn verwend lijkt het zelfs saai te worden.

Als we aankomen in Estartit rij ik naar hetzelfde appartementencomplex als waar we twee jaar geleden vertoefden. Dat beviel prima en ik wil het vooral niet moeilijker maken dan noodzakelijk. Het is alweer 18.00 als we bij Miami appartments aankomen en ……..ik lees op de voordeur dat de receptie op zondag gesloten is.

Dat valt even flink tegen, hadden we dan toch gisteren moeten reserveren, waarschijnlijk wel, maar dat is zeuren achteraf.

We rijden naar de boulevard, ik wil even kijken op internet waar we wel terecht kunnen. Heeft dat hele dorp alleen beveiligde Wi-Fi. Dan maar op een terras gaan zitten waar men tegen betaling een internet PC heeft staan. Via Booking.com voor 40 euro een appartement gevonden.

Appartomentos Marina, onthoud die naam, en voorkom dat je er ooit een reservering maakt.

Om te beginnen klopt het opgegeven adres niet. Met behulp van wat creativiteit weten we het juiste adres te bepalen en in de Garmin aan te wijzen. Dn rijden we een paar straatjes die kant op en blijkt het midden in het uitgaans- en voetgangersgebied te liggen. Als we dan een stukje de straat inrijden en op de hoek parkeren ga ik kijken waar het precies is om de motoren wel zo dichtbij als mogelijk te parkeren.

Ik sta in de goede straat, voor het goede nummer maar niets wijst er op dat hier appartementen worden verhuurd. Sterker, op de naambordjes worden gewone Spaanse namen vermeldt. Ik loop in motorpak een rondje om het gebouw dat een stuk groter is dan ik dacht en het zweet loopt inmiddels als een waterval over mijn rug.

Nadat ik een paar Spanjaarden op straat heb aangesproken die mij, na het laten zien van de naam en het adres niet kunnen helpen loop ik een naburig groot hotel in. De barman roept de kelner erbij en die roept op zijn beurt weer de hulp in van een oudere man die het bestek zit te poetsen.  Deze oude baas lijkt iets te weten, hij springt op en geeft mij aan hem te volgen. Ik achter hem aan een gebouw binnen dat eruit ziet als een gerenoveerd kantoorpand. Op de eerste verdieping ramt hij op een paar deuren en na enige tijd gaat er een deur open en een slaperig hoofd verschijnt en geeft een geluid als ‘momento’.

Ik wacht, nadat ik de bestekpoetser vriendelijk bedank, en dan komt er een meisje de trap op lopen. Ola, mi reservado en ik noem mijn naam. Ze knikt en gaat de deur in waar het slaapkopje weer was verdwenen.

Omdat ik zeker al 20 minuten onderweg ben, loop ik naar beneden waar Caroline op de hoek de brommers staat te bewaken, en vertel haar hoe het er voor staat. Dan komt het meisje tevoorschijn en vraagt of ik met haar wil meelopen.

We nemen meteen de tassen mee en we krijgen de eerste kamer op de verdieping. Als de deur opengaat zie ik een grote woonkamer met keukenblok en een afgescheiden slaapgedeelte. Het ziet er allemaal keurig uit en dat voor die last-minute prijs.

Gelukkig let Caroline beter op en die vraagt waar de lakens zijn, die kosten 8 euro extra. Later blijkt dat ook handdoeken en toiletpapier tegen meerprijs te verkrijgen is. Dat lossen we dus iets anders op, ik heb nog wel een oud T-shirt dat als handdoek wordt gebruikt en toiletpapier halen we beneden in de supermarkt.

Bij wijze van bedankje gaan we wat eten bij het hotel waar ik eerder naar ons appartement gevraagd heb. Nu we eenmaal zitten is mijn grootste ergernis wel voorbij en heb ik zin om een weekje aan het strand ouderwets te luieren.

Waar we morgen heen gaan zien we morgen wel weer, nu is het 23.30 gaat langzaam het licht uit.