Ik zal proberen eenieder de details te besparen maar het komt er op neer dat ik de hele nacht vreselijke buikpijn heb gehad en heel veel overgeven. Waar ik dacht "dat gaat wel over" was dus een flink foute inschatting.

In de vroege ochtend via een plaatselijke arts opgehaald en naar het ziekenhuis in Schlander gebracht. Diverse onderzoeken en niets gevonden dat de klachten kon veroorzaken. De volgende dag leek iets beter te gaan en in het ziekenhuis ging men er vanuit dat ik iets verkeerds had gegeten.

Jos en Hans kwamen mij ophalen en voor het eerst achterop gezeten. Ook een ervaring en zelfs een positieve. Het inpakken was al gedaan dus opstappen en rijden. Tot dat ... we een kwartiertje verder zijn en ik weer moet stoppen. Nog 10 kilometer verder was ik alweer drie keer gestopt en waren we in Schlander 5 minuten van het ziekenhuis af waar ik een paar uur eerder was opgehaald.

Inmiddels was ik wel uit de ontkenningsfase dat het; wel mee viel / vanzelf overgaat / niet zeuren doorrijden / kansloos was om door te rijden en vakantie te vieren* (doorhalen naar keuze).

Kort verhaal lang, uiteindelijk 14 nachten mogen logeren in het Tiroler ziekenhuis (niet te vergelijken met die films van vroeger) opgehaald met ambulance naar een Nederlands ziekenhuis en na enkele weken onderzoek en behandeling naar huis om de inmiddels afgevallen kilo's er weer verantwoord aan te krijgen.

Ronald en Diny zijn in de tiroler dagen grote steun geweest voor Caroline (ik kreeg er weinig van mee) en hebben bijgedragen aan de repatriëring van mij en mijn motor.

Hans en Ria en Jos en Maggy zijn ruim een dag later dan gepland wel op de eindbestemming aangekomen en hebben er voornamelijk met z'n vieren (Ronald en Diny waren vooral in Schlander) iets van gemaakt dat op vakantie lijkt. Op de volgende paginga's zal ik een verzameling foto's plaatsen, echter mag helder zijn dat ik de plaats en context niet kan duiden.

Next time, better time!