Lekker geslapen maar wel een beetje gaar opgestaan, het is gisteren toch een stuk later geworden dan ik in de vooravond had gepland.

Eerst maar een pain en un croissant naar binnen mikken, bakkie koffie en een glaasje vitamines erbij en de dag kan beginnen.

Caroline heeft van de grote leestafel een map meegenomen waarin allemaal fietsroutes staan. Nu hebben ze hier geen fietspaden dus die kunnen we best gebruiken om een ritje in de omgeving te maken. Ik neem de langste van 82 kilometer (je zal dat toch moeten fietsen, bergie op, en bergie af).

Ik maak hier en daar een extra lus en voila, een route van 128 kilometer slingeren door de Dordogne is gereed. Zo komt het toch mooi van pas dat ik voor vertrek wat bijles ‘Basecamp’ heb gevolgt.

Enfin, we maken ons klaar om te gaan rijden en doen dat niet in motorpak maar met de motorjeans die we in een eerdere vakantie hebben aangeschaft. Zit comfortabel en als je ergens gaat zitten is dat wel prettiger dan zo’n motorbroek.

We hebben bedacht om vandaag onderweg ergens iets te eten en omdat we de lunch hebben overgeslagen beginnen we inmiddels wel wat trek te krijgen.

Als ik een afslag mis komen we uit in een klein dorpje waar Caroline al snel een restaurantje heeft gevonden. Ik doe net alsof ik niet zie wat nogal schreeuwerig staat aangegeven en we nemen plaats onder de luifel.

 Nadat we wat te drinken hebben genomen vraagt Caroline om de menukaart. Wederom laat het lot mij niet in de steek, we zitten al redelijk zuidelijk en daar eet men pas vanaf 19.00. We zijn dus te laat voor de lunch en te vroeg voor het diner. Twee drankjes afrekenen en we gaan weer verder.

De wegen waarop we rijden zijn erg leuk, een beetje binnendoor, binnendoor (geen tikfout maar ik bedoel hier wegen waar je met een auto echt niet zal willen rijden) en komen uit bij de rivier Dordogne.

Ook hier langs de rivier zijn diverse restaurants met dezelfde klok en eetgewoontes. Eigenlijk best jammer want de terrasjes op de langs de rivier gebouwde steigers zien er bijzonder aantrekkelijk uit om plaats te nemen.

Als we langs de waterkant zijn gestopt heeft een visser net beet, hij haalt een flink formaat vis omhoog en ik steek mijn duim op als hij triomfantelijk om zich heen kijkt of iemand het ziet. Het eeuwige trauma van die visser die door niemand gelooft wordt als eindelijk eens beet heeft.

Omdat het onderweg toch niets gaat worden met eten rijden we de rit maar af en gaan in ‘ons’ eigen dorp wel kijken of er op het pleintje iets eetbaars te vinden is. Als we daar rond 19.30 aankomen kunnen we de brommers voor de deur kwijt en nemen plaats op aangebouwde terras aan de zijkant van het restaurant. In vlot Frans iets aangewezen van de menukaart en het smaakt meer dan uitstekend. IJsje na en we redden het wel weer tot morgen.

Bij de supermarkt op de hoek nemen we nog wat drinken en een pak koekjes mee en rijden terug naar het hotel. Omdat het maar een kleine kilometer is zet ik niet de navigatie aan. Dat blijkt redelijk overmoedig want op de rotonde met zes afslagen heb ik echt geen idee welke ik moet hebben.

De eerste blijkt na een paar honderd meter niet de juiste. Nadat we gedraaid zijn is ook de tweede mis. Dan driemaal scheepsrecht en jawel hoor, deze moeten we hebben en een paar minuten later zitten we op de galerij met koffie en een koekje met de buren de dag door te nemen.

Dit is alweer onze laatste avond hier en voor het slapen gaan maken we alvast een begin met inpakken. Vandaag gaat het net als voorgaande, als we gaan slapen is het veel later dan bedoeld.