Vandaag onze laatste reisdag, het zou gezien ons plan niet reëel zijn om dit nog een vakantiedag te noemen. In mijn ogen bestaan vakantiedagen tenminste niet uit zevenhonderdvijftig kilometer voornamelijk snelweg kilometers rijden.

Als de wekker gaat, jawel ook alweer zo’n teken dat het geen vakantie meer is, springen we er direct uit. Snel douchen en inpakken, om vervolgens op ons gemak buiten bij ons eigen zitje een ontbijtje te nuttigen. Het zonnetje schijnt er vrolijk bij en ik hoop vooral dat het vandaag niet al te warm gaat worden.

Als we klaar zijn doen we nog even de afwas en brengen de gebruikte kommetjes terug.

Dan is het een kwestie van opladen en wegrijden. Over het rijden valt niet veel te vertellen, dus laat ik dat maar achterwege. Tolwegen zijn nu eenmaal niet leuk en dat staat nog los van de kosten.

Na ruim een uur rijden las ik de eerste pitstop in. Caroline vindt het nog te vroeg omdat we nog een eind moeten. Ik vind juist doordat we nog een eind moeten, regelmatig moeten pauzeren om te voorkomen dat we op de helft al gaar zijn. Maakt allemaal niet zo heel veel uit, ik heb de navigatie en Caroline niet waardoor ik dit soort discussies voorlopig win.

Bij de coffee corner gaat er nog wel iets mis. Er wordt een dubbele cappuccino besteld en een dubbele espresso neergezet, dat kost weliswaar hetzelfde maar nu is het kopje slechts voor de helft gevuld. Het is voor ons te lastig om uit teleggen of voor de bediening te moeilijk om te begrijpen maar we krijgen het niet voor elkaar om alsnog het bestelde te krijgen. Dan maar aanvullen en op smaak brengen met wat suiker en melkpoeder, het is mij vandaag niet gegund een lekker bakkie koffie te krijgen, en dat terwijl ik het juist vandaag zo hard nodig heb.

Als we verder rijden richting Parijs merk je de invloed van een grote stad, het wordt wat drukker op de weg en de rijstijl van de gemiddelde automobilist is wat nonchalanter en asocialer. Heel vaak ga ik daar prima mee om, denkend aan mijn eigen veiligheid corrigeer ik de lompheid van de ander en vervolg schouderophalend mijn weg. Een enkele keer komt mijn persoonlijke duiveltje naar boven en zou ik het liefst zo’n eikel vanaf mijn motor met een grote bijl dwars door z’n voorraam te lijf gaan.

Ook hier heb ik zo’n moment. Naast de gebruikelijke foutjes van automobilisten waarmee je als motorrijder te maken hebt (en foutjes vergeven wij altijd) kom ik een vent in een busje tegen, die naar links kijkt, mij ziet rijden en toch naar de buitenbaan komt waar ik dus al rij. Vooruit gaat niet omdat daar al een auto rijdt, dus dan maar even flink in de rem. Als ik dat busje later alsnog passeer zit die achterlijke slakkenvreter nog steeds te lachen en kijkt mij uitdagend aan. GGGRRRRRRRRRRRR!

Een paar kilometer verderop gaat de weg van drie rijbanen naar twee. Dit wordt ruim vooraf aangegeven en werkelijk op de laatste meter moet er nog eentje zijn auto  tussen mij en mijn voorganger persen, terwijl er achter mij ruimte voldoende is en hij voor mij toch niet harder kan vanwege het vele verkeer. Als ik later bij het inhalen een gebalde vuist en een waarschuwend vingertje opsteek heeft dat het resultaat dat hij zeker 10 minuten achter een vrachtwagen is blijven hangen met een snelheid van rond de negentig kilometer per uur. De man wist waarschijnlijk niet dat mijn boosheid zelden langer duurt dan dertig seconden.

Eenmaal in Parijs is het erg druk maar we blijven wel rijdend. Wel duidelijk zichtbaar is dat de Fransen geen protocol hebben afgesproken over hoe men door de file dient te rijden. Ik heb geen ongelukken gezien, maar schat in dat het aantal verkeersslachtoffers aanzienlijk hoger moet zijn dan bij ons.

Opvallend en een beetje storend is wel dat de Garmin in Parijs veel de weg kwijt is. Of dat nu komt omdat we eigenlijk in een soort tunnelbak rijden met paralelwegen erboven, of door de vele tunnels zelf waardoor af en toe satelliet ontvangst wegvalt weet ik niet maar de momenten waarop ik een witscherm krijg is veelvuldig en vaak ook op een moment dat je de aandacht liever aan het verkeer schenkt.

Eenmaal de stad uit gaat het al snel een stuk vlotter doordat de drukte afneemt. Na een halfuurtje gaan we de weg af voor een korte break.

Dan rijden we het laatste stuk Frankrijk en we liggen goed op schema. Mijn richttijd is gelijk aan de aanvang van de champions league wedstrijd Ajax-PSG, van de week was ik nog bang dat ik deze wedstrijd zou moeten volgen in een Frans café.

Als we moeten stoppen omdat de brandstof begint op te raken is goed te merken dat we al in de grenstreek zitten. Er is veel politie aanwezig op de motor en ook de douane dirigeert hier en daar vrachtverkeer naar een parkeerplaats voor controle. Gelukkig hebben wij nergens last van en met een volle tank rijden we langs de controles weer de weg op.

Als we de grens passeren en België inrijden hebben we geen borden nodig die dat aangeven. Direct, maar dan ook echt vanaf de eerste Belgische meters rijden we over scheuren in de weg, kuilen en zelfs echte gaten. Nu is dat normaal al niet prettig maar uitgerekend nu rijden we oprit op, afrit af en weer oprit op. Hierdoor moet ik wat vaker op mijn navigatie kijken en maak daardoor een paar flinke klappen waar de vering nauwelijks tegen bestand is. Gelukkig wordt het na een paar kilometer iets proest, ha haha. Ik wilde zeggen “beter”, maar dat moet natuurlijk “iets minder slecht” zijn, het blijft tenslotte wel een Belgisch wegdek.

Inmiddels beginnen we wel trek te krijgen in iets te eten en bij het eerstvolgende wegrestaurant gaan we aan de kant. Het is nog erg rustig en na wat uitleg over de menu’s maken we een keus. Keurig wordt er vermeld dat het wel even kan duren, wij vinden het prima om er een wat langere stop van te maken en op ons gemak te zitten.

Ondanks dat er een buffet is worden de maaltijden keurig aan tafel geserveerd, het smaakt allemaal prima en met een heerlijke Latte Macchiato na, heb ik het prima naar mijn zin. Toch moeten we verder en ruim een uur na aankomst stappen we weer op om onze weg te vervolgen.

Als we Antwerpen naderen willen we de oost-ring volgen, dat scheelt een tol tunnel en is ook volgens Garmin de snelste manier om thuis te geraken. Maar vlak voor de splitsing richting Breda of Rotterdam staat alles stil en geven de matrix borden aan dat op de oost ring, door een ongeval slechts één baan vrij is. Ik kies ervoor om dan toch die extra euro’s uit te geven voor de doorgang door de tunnel. Qua extra kilometers zal het wel meevallen en ik heb al gezien dat file filteren geen optie is door wat smaller dan gebruikelijke rijbanen, het vele vrachtverkeer en mijn extra breedte.

Als we nog een tankstation passeren is er nog een misverstand tussen Caroline en mij waardoor we niet vlak voor de grens nog even de tank bijvullen en goedkope shag inslaan. Even later blijkt Caroline een dipje te hebben want de gang is er een beetje uit en de snelheid loopt terug. Twee uitgesproken teksten van mij en ze is weer helemaal bij, en dat is iets anders dan helemaal blij.

Maakt niet uit, dat komt wel weer goed, belangrijkste is dat we bij de les blijven. We maken nog een korte stop om even te roken en een paar slokken water te nemen en gaan na 10 minuten benen strekken weer verder. We moeten nog twee uurtjes en spreken af te stoppen op de A13 bij het tankstation.

Als we daar getankt hebben draai ik een shaggie en zeg Caroline dat ze alvast kan gaan rijden. In het laatste stuk zit een deel waar honderddertig is toegestaan en ik verwacht daar voldoende in te lopen.

Dat valt dan toch nog tegen, het eerste deel is honderd en dat rijdt Caroline ook. Dan volgt er een groot stuk tachtig en ook daar loop ik dus niets in. Als dan eindelijk het gas iets meer open mag ben ik waarschijnlijk een ietsiepietsie te enthousiast. Ondanks dat ik scherp oplet vanwege de trajectcontrole en op  mijn Garmin niet boven de honderdzesendertig uitkom (maximale snelheid + wettelijke correctie) ontvang ik een week na thuiskomst een incasso. Heb ik een bekeuring voor één kilometer te hard a elf euro + zeven euro administratiekosten.

Al met al valt het nog tegen hoe lang ik nodig heb om Caroline in zicht te krijgen maar vlak voor het brugrestaurant op de A4 heb ik een bingo op de binnenbaan. Het is inmiddels donker en de mooie V-vormige led verlichting van de Majesty onderscheidt zich duidelijk van de overige lampjes.

Via Schiphol (vanaf volgende week ben ik daar weer iedere dag) naderen we Amsterdam.

Als we onze afslag nemen heb ik zoals gewoonlijk iets voorsprong en dat is dan weer aanleiding om de rotonde een keertje extra te nemen. Het is nog maar vijf minuutjes en we zijn weer thuis. Snel de tassen en koffers naar binnen, en als ik de TV aanzet zie ik dat ik slechts de eerste tien minuten heb gemist van de CL wedstrijd. Ondanks dat het een aardige partij voetbal is ben ik er toch niet zo met mijn aandacht bij als anders. Telkens weer dwalen mijn gedachte af naar situaties van de afgelopen drie weken. Conclusie; ik ben er nu te moe voor, maar zou best graag morgen terug willen!