07.45 gaat de wekker die we uit voorzorg hebben gezet.

We staan lekker fris op. Niet zozeer dat we zijn uitgeslapen, integendeel, maar omdat het met die goedwerkende airco in de niet al te grote ruimte, in de loop van de nacht ijskoud geworden is.

Voordat we gaan ontbijten pakken we meteen alles in en laden het op de brommers. Het is onze bedoeling om direct na het ontbijt te vertrekken en als we dan nog teruggaan naar de kamer blijf je meestal toch nog even hangen.

We parkeren voor het receptie gebouw en binnen zijn de tafels keurig gedekt en is er een ruimere keuze dan we tot nu toe zijn tegengekomen. Voor onderweg nemen we nog twee van die voorverpakte cakejes mee, je weet nooit waar je nog terecht komt en met een fles water erbij is dat ons noodrantsoen.

Inmiddels is het de bedoeling om vanaf hier maar gewoon de kortste en snelste weg naar huis te nemen. Een dag zoals gisteren is in het begin hartstikke leuk maar naarmate de weg minder spannend wordt en de dag langer begin je toch wel een beetje naar huis te verlangen. Dat heeft natuurlijk alles te maken met het feit dat het eigenlijk afgelopen is maar je nog wel een 1300km hebt te gaan.

Na ruim anderhalf uur rijden zie ik rechts van de weg een parkeerplaats. De bijbehorende horeca is geopend, dat de parking leeg is schenk ik op dat moment nog geen aandacht aan. Nadat we wat besteld hebben denk ik wel te weten waarom er verder geen klanten zijn. Denk aan iets met klantonvriendelijkheid in het in het kwadraat en vermenigvuldig dat met …… Waar ik bijna altijd een tweede bakkie bestel, sla ik dat deze keer over, moet er even niet aan denken om nog langer te blijven zitten.

Gezien de afstand die we nog moeten rijden, zouden we als dit opdelen in twee dagen, vandaag een overnachting moeten zoeken in de buurt van Parijs. Dat lijkt mij om diverse redenen vooral prijstechnisch ongewenst.

Omdat we gisteren vrij lang hebben doorgereden wil ik vandaag op tijd stoppen. Daarentegen maakt het morgen niet uit hoe laat we aankomen.

We nemen ons voor om te overnachten in Vierzon, inderdaad daar hebben we op de heenweg ook geslapen.

Net nadat we een tankstation zijn voorbij gereden geeft Caroline aan dat de Majesty dorst begint te krijgen. Er is nog wel wat marge dus dat komt wel goed. Als dan na zo’n veertig kilometer blijkt dat het eerstvolgende station gesloten is en we nog ruim veertig kilometer door moeten begin ik snel te rekenen en kom tot de conclusie dat tachtig kilometer op reserve rijden ook voor de zuinige scooter wel eens een te grote opgave kan zijn.

We gaan de hoofdweg af en op aanwijzen van de Garmin komen we in een klein dorpje met een ouderwetse smederij/garage met een pomp voor de deur. De verbaasde gezichten en wantrouwend toezicht geeft aan dat er hier niet vaak door vreemden wordt getankt, of dat men daar heel slechte ervaringen mee heeft. Anyway, wij gedragen ons keurig en betalen zelfs de brandstof die we tanken voordat we weer opstappen om onze weg te vervolgen.

Rond drie uur maken we een stop om wat te eten. Het is niet veel en weinig smakelijk maar voor het moment vult het wel en we zitten even anders.

Als we verder rijden zijn we het eigenlijk een beetje zat, dat heeft iets te maken met een stukje vermoeidheid maar vooral door het domweg doodsaaie rechtdoor rijden. We maken honderd kilometer voor Vierzon nog een korte stop en als we zitten vragen we ons af waarom Vierzon niet naar ons toekomt.

Als we Vierzon naderen maak ik een suffe denkfout, of is het ernstiger en slaat de Alzheimer toe.

Ik maak in gedachten een combinatie van Vierzon en Premiere, als we het hotel naderen valt het kwartje keihard. Het klopt wel dat we daar zijn geweest, alleen we hebben er niet geslapen.

Dit was het hotel waar ik na veertig minuten koken in mijn motorpak wat oververhit raakte. Om de kansen op een kamer niet te verpesten parkeer ik in een hoekje van het terrein en gaat deze keer Caroline naar binnen. Ze komt na een paar minuten naar buiten met een sleutelkaartje en is uiterst vriendelijk geholpen.

We hebben een kamer aan de achterzijde en als we de spullen hebben opgestapeld, Premiere heeft nu eenmaal weinig meters beschikbaar per kamer, gaan we kijken of we ergens iets te eten kunnen regelen.

Caroline loopt eerst een stukje de weg af maar geeft al gauw aan dat er niets is.

Dan stappen we op de motor in camping-outfit, dat wil zeggen; schoen, jas, helm en korte broek. Het is namelijk nog steeds heel erg warm en om die broek nu weer aan te trekken voor zo’n superklein stukje in de stad.

Als we weg rijden besef ik dat het wel hard gaat met mijn principes. Altijd motorpak aan als je gaat rijden. Nooit meer Premiere hotel en vooral niet in Vierzon, benieuwd wat de volgende wordt.

Na een paar honderd meter zie ik aan een zijweg een supermarkt, omdat we niet goed weten wat we nu eigenlijk willen rijden we de parking op en bedenken dat we wel wat mee kunnen nemen wat we bij de kamer gaan opeten. Als ik iets vooruit loop en Caroline volgt op motorschoenen maar in korte broek, valt mij op dat een Fransman wel erg naar onze motoren staat te kijken. Het lijkt echter vanuit mijn hoek alsof hij met open mond naar Caroline staat te kijken, helaas mag ik de aller charmantste foto ooit van Caroline gemaakt niet plaatsen.

We nemen een aantal drink en eetbare dingen mee en als we op de kamer zijn bedenk ik dat cornflakes en melk het meest handig eet als je het in een kommetje kan doen. Een variant op “kaas uit het vuissie” gaat iets te veel kleffe troep opleveren.

In de ruimte waar het ontbijt ‘s ochtends wordt aangeboden vraag ik of we wat kunnen lenen en ook dat lukt. We hebben voor onze kamer een terrasje gemaakt en zo maken we er een gezellige avond van, inclusief 6 gangen diner.